Dwa Słowa Rozdział 28

Poniedziałek, 20.07

W tegorocznych manewrach pod kryptominem Dragon 15 miało wziąć udział 20 000 mundurowych, w tym przynajmniej tysiąc zaproszonych sojuszników z NATO i krajów partnerskich. Scenariusz zakładał symulację walk z terrorystami, którzy wtargnęli na teren Wielkiej Brytanii i zdestabilizowali sytuację polityczną w kraju. Pierwsza faza ćwiczeń polegać miała na przegrupowaniu się w rejony prowadzenia działań, izolacji obszarów zajętych przez wrogie siły i organizowaniu obrony ważnych obiektów państwowych. W drugiej fazie żołnierze mieli do wykonania zadania bojowe związane z wyparciem przeciwnika.

W manewrach miała wziąć udział marynarka wojenna – Royal Navy i Royal Marines, British Army – czyli wojska lądowe, siły powietrzne RAF oraz komandosi z Brygad Specjalnych.

 

Pierwsza grupa około tysiąca wojskowych pojawiła się na Rathlin tuż przed dziesiątą rano. Niektórzy przylecieli helikopterami, choć zdecydowana większość przypłynęła na HMS Orion.

W tej grupie znaleźli się oficerowie logistyczni oraz oficerowie i żołnierze z tak zwanych mobilnych jednostek logistycznych; pododdziałów pułków, batalionów i kompanii zajmujących się zaopatrzeniem materiałowym, technicznym, zabezpieczeniem transportu i organizacją infrastruktury, przerzutem sprzętu, instalacją i rozlokowaniem jednostek wojskowych czy struktur medycznych i technicznych.

Kiedy tylko HMS Orion przycumował do niewielkiego nabrzeża, natychmiast wysypały się z niego setki ludzi i pojazdów. Każdy miał swoje zadanie. W ciągu tygodnia należało przygotować lotniska dla helikopterów i samolotów, zbudować z prefabrykatów baraki na bazy operacyjne i taktyczne oraz koszary, magazyny, zaplecze techniczne, medyczne, sanitarne, kuchnie polowe i, w mniemaniu wielu żołnierzy „serce manewrów”, czyli kantynę, do której mogli się wybrać po zakończeniu służby.

 

 

 

Tuż po powrocie z pracy Hermiona usiadła do pisania czegoś, co przypominało jej notatki ze szkolnych lat. Sięgnęła po pergamin i pióro i zaczęła się zastanawiać, od czego dokładnie zacząć. Rozmaite wspomnienia przemykały przez jej głowę całkowicie chaotycznie i w końcu uznała, że najlepiej będzie spisać wszystkie ważne wydarzenia i ustawić je w porządku chronologicznym. W ten sposób przynajmniej się nie pogubi.

Nie umoczyła jeszcze pióra w kałamarzu, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. To był tak zaskakujący dźwięk, że dziewczyna dopiero po paru sekundach zrozumiała, co się dzieje.

Gdy otworzyła drzwi, zobaczyła przed sobą młodego chłopaka w luźnej, szarej marynarce i jeansach.

– Panna Hermiona Granger? – spytał grzecznie.

– Tak? – odparła, zaskoczona.

– Przepraszam za spóźnienie. Ricky Johnson z Indoors Group.

Hermiona w pierwszej chwili nie zaskoczyła.

– Słucham…?

Chłopak mrugnął do niej.

– Mieliśmy umówione spotkanie na dziś. W sprawie ewentualnej wymiany drzwi.

Ricky Johnson… Ricky!!! Ach!

– Ależ oczywiście, proszę wejść – przepuściła go do środka i zamknęła porządnie drzwi.

Ricky bez zaproszenia wszedł aż do salonu.

– A już myślałem, że nie załapiesz – powiedział ciszej.

Hermiona uśmiechnęła się, lekko zażenowana.

– Nie sądziłam, że pojawisz się tak prędko… To Jean Jacques cię przysyła?

– Dokładnie.

– Widzieliśmy się raptem wczoraj…

Chłopak obrzucił krótkim spojrzeniem grube, białe firanki i najwyraźniej go to zadowoliło, bo pokiwał głową.

– Rozmawialiśmy rano i prosił, żebym się skontaktował z tobą i Severusem Snape’m – wyciągnął z wewnętrznej kieszeni długi długopis i położył go na stole i dopiero wtedy usiadł na kanapie. – Mam być waszym łącznikiem.

Dziewczyna przysiadła na drugim końcu kanapy.

– Co… co mam zrobić?

– Możesz mi dać coś do picia? – poprosił Ricky. – Było jakieś straszne zamieszanie w Tunelu i przyjechałem prosto do ciebie. I cholernie chce mi się pić.

Hermiona poderwała się i szybko przyniosła z kuchni sok pomarańczowy i dwie szklanki. Nalała Ricky’emu aż po brzegi i chłopak wypił duszkiem ponad połowę.

– Dzięki! Już myślałem, że uschnę! – westchnął z ulgą. – No więc do rzeczy. Nie mam dziś nic specjalnego dla was, wpadłem tylko, żeby się przedstawić i uzgodnić parę drobiazgów. Widzę, że masz telefon. Działa? – gdy dziewczyna skinęła głową, podał jej swoją wizytówkę. – Jeśli potrzebujesz się ze mną pilnie skontaktować, dzwoń na moją komórkę. Jeśli po prostu chcesz, żebym wpadł, postaw w oknie jakiś kwiatek. Cokolwiek. Będę przechodził tędy codziennie, więc w ten sposób będę wiedział, że muszę do ciebie wpaść.

– Czemu nie mogę po prostu zadzwonić? – zdziwiła się dziewczyna.

– Bo jeśli będziesz dzwonić ZA często, komuś może to się wydać podejrzane.

– Przecież czarodzieje nie będą wiedzieć, że dzwonię!

– Nie wiem. Nie umiem ci powiedzieć, co mogą wiedzieć, a czego nie. Ale wiem, że w ten sposób jest bezpieczniej – odparł poważnie.

– Naprawdę myślisz, że… – dziewczyna nie bardzo wiedziała, co chciała powiedzieć.

– Wiem, że w tej robocie każdy szczegół jest ważny.

W tym momencie zabrzmiał całkiem jak Severus i Moody i nagle Hermiona zaskoczyła. To jest Moody w młodszej wersji.

– Jean Jacques powiedział ci wszystko?

– Powiedział mi, że potrzebujecie mojej pomocy. Detale mnie nie interesują. Więc odbędzie się to na moich warunkach. Siedzę tu od lat, prawie każdego dnia i bacznie się przyglądam zarówno temu, co dzieje się u mugoli, jak i w świecie czarodziejów. I nie jestem głupi.

– Przepraszam… nie chciałam…

– Wiem, że Severus Snape żre się z Prorokiem i niektórymi członkami waszego Ministerstwa. Wiem, kogo ostatnio zdjęli ze stołka i kogo posadzili i jakoś tak się składa, że wchodzą wam w paradę ci nowi, prawda? JJ pokazał mi zdjęcia waszych przyjaciół. Przyznaję, że paroma mnie zaskoczył, ale na paru od dawna mamy oko i jakoś mnie nie dziwią. To cholernie poważna sprawa i lepiej na zimne dmuchać.

(JJ – czytaj Żiżi – zdrobnienie od Jean Jacques. Francuzi, często chcąc zdrobnić jakieś imię, używają po prostu pierwszych liter. Na przykład Régis – Réré, Francis – Fifi, Fabienne – Fafa).

Hermiona skinęła głową i równocześnie uśmiechnęła się pod nosem. Ricky używał typowych, mugolskich powiedzonek, zupełnie jak jej rodzice.

– Dobrze. Tyle tylko, że Severus do ciebie nie zadzwoni, wiesz o tym?

– Wiem i tak się zastanawiam, co z tym zrobić…

– Mamy ze sobą kontakt. Więc umówmy się, że w razie czego on skontaktuje się ze mną, a ja zadzwonię do ciebie.

Ricky wypił resztę soku i odstawił szklankę na stół.

– Świetnie. Od czasu do czasu będziemy spotykać się tu u ciebie. Ja mogę wpaść pod byle pretekstem. Zamówienie się opóźnia, potrzebne są dodatkowe pomiary i tak dalej. A czasami gdzieś w jakiejś mugolskiej knajpie.

– Jean Jacques też będzie mógł przyjść?

– Lepiej nie – zaoponował chłopak. – Musiałby starać się o pozwolenie na pojawienie się w Anglii i to może być zbyt niebezpieczne. Benson go zna, Stone i Smith na pewno będą trzymać łapę na wszelkich podróżach… Niech siedzi na tyłku w Paryżu.

On faktycznie ich wszystkich zna!

Ricky przekazał jej notatki z fiszek na temat Naczelnego Wydawcy Proroka, McDeara, pożegnał się i wyszedł.

Hermiona natychmiast napisała do Severusa o wizycie Francuza, po czym zaczęła spisywać, co działo się na pierwszym roku.

Kiedy pisała, po jej twarzy cały czas błąkał się lekki uśmieszek. Umówili się z Severusem na środę wieczorem w Hogwarcie i świadomość, że niedługo go zobaczy, dodawała jej skrzydeł. Miała wrażenie, że nie potrzebuje ani jeść, ani spać, liczyło się dla niej tylko to, żeby jak najwięcej napisać. Dla niego.

Kiedy później Hermiona wracała wspomnieniami do tego okresu, wyraźnie widziała, że sprawa Norrisa zeszła na drugi plan. Nie znaczyło to, że nie była ważna, nie, ale Severus przesłonił jej świat. Wszystko co robiła, o czym myślała i czego pragnęła, łączyło się z nim. Nie chciała wdzięczności tych, których próbowali chronić, ale jego aprobaty i uśmiechu czającego się w jego czarnych oczach. Nie myślała o uczniach, którzy będą mogli uczyć się z jej notatek, ale o jego „dziękuję” połączonym z choćby najkrótszym uściskiem dłoni…

 

 

Ponieważ Lawford wrócił na nowo do łask i wybierali się z Norrisem na obiady, mieli kolejny powód do widywania się. W poniedziałek Severus był bardzo zaskoczony, kiedy usłyszał Dumbledore’a, który tuż po dwunastej zawołał go i przekazał, że dowiedział się od Adalberta, że Norris i Lawford właśnie wybrali się na lunch.

Niespiesznie poinformował Minerwę o tym, że nie będzie go na obiedzie, przywołał zmieniacz czasu i cofnął się w czasie zaledwie o pół godziny. Mogąc zmieniać wymiar, nie potrzebował już eliksiru wielosokowego, więc przygotował pluskwę, żeby móc potem dać Hermionie rozmowę do posłuchania i aportował się przed Ministerstwem, dokładnie przed wyjściem z toalet.

Tym razem Norris z Lawfordem nie rozmawiali o niczym nowym, więc przesłał wiadomość Hermionie, że podsłuchiwał ich dziś, ale nie ma żadnych ciekawych wiadomości. Cichy głosik tej drugiej części jego umysłu szepnął mu, że być może jutro będą mieli powód do spotkania. Z coraz większym wysiłkiem przywołał się do porządku i zajął pisaniem oświadczenia do Proroka i Żonglera.

 

„W zeszłym tygodniu Prorok zaserwował nam przeidealizowaną i przesłodzoną wizję nowej szkoły dla dzieci mugolskiego pochodzenia. Reporter piszący artykuł miał niewątpliwy talent w posługiwaniu się piórem, ale do tego jego talent zapewne się ograniczał.

Poczułem się w obowiązku przypomnieć, że szkoła to nie tylko piękny budynek, ale przede wszystkim miejsce, w którym muszą w bezpieczeństwie przebywać dziesiątki dzieci i nauczycieli. Zadałem kilka pytań i jakoś do tej pory nie pojawiła się żadna odpowiedź ze strony Ministerstwa. Mam nadzieję, że to nie rezultat głuchoty, ale tego, że rząd, opanowany nieoczekiwanym zaangażowaniem w edukację mugolskich dzieci, potrzebuje więcej czasu na to, żeby zaprezentować odpowiedź na odpowiednim poziomie.

 

Jako dyrektor Hogwartu dostałem już kilka sów od rodziców ze starych, czarodziejskich rodzin, którzy zapytują, czemu w tak cudownej szkole nie mogą uczyć się ich dzieci. Jeśli w przedziwny sposób sowy nie dotarły jeszcze do redakcji Proroka, korzystam z okazji, żeby przekazać to pytanie.

Osobiście nie widzę żadnego innego powodu, niż chęć odizolowania dzieci mugolskich od reszty czarodziejskiej społeczności.

 

Sądzę, że wszyscy chętnie poznaliby więcej szczegółów o tej nowej szkole. Ale ponieważ odnoszę, odosobnione być może, wrażenie, że ostatnimi czasy prasa nie jest do końca niezawisła i szczególnie na Proroka trudno dziś liczyć, proponuję wysłać tam przedstawicieli różnych gazet i Czarodziejskiej Rozgłośni Radiowej.

Jedyna gazeta, jaka wydaje się nie być pod wpływem Ministerstwa, to, jak dwa lata temu, Żongler, dlatego w tej grupie znaleźć się powinien Ksenofilius Lovegood.”

 

Postawił kropkę i zastanawiał się chwilę, czy nie sprowokować ich bardziej. W końcu zdecydował, że tę przyjemność zostawi sobie na nadchodzące dni.

 

We wtorek jego artykuł ukazał się tylko w Żonglerze, co go niezmiernie ucieszyło. Ciekawe, co powie na to Norris…

Lovegood poparł go, żądając wizyty w nowej szkole i podchwycił pomysł próbowania odizolowania mugolskich dzieci od reszty.

W Proroku pojawiło się zaś oficjalne oświadczenie władz francuskich w sprawie planowanego na wrzesień zamknięcia granic. Charles Chevalier domagał się natychmiastowego odwołania tej decyzji godzącej bezpośrednio we Francuzów i w równym stopniu ograniczającej wolność angielskich czarownic i czarodziejów.

 

Severus złożył gazetę i przygotował się na wezwanie Dumbledore’a. Nie miał wątpliwości, że dzisiejszego dnia Norris i Lawford będą mieli zdecydowanie więcej do powiedzenia.

Istotnie, trochę przed pierwszą Albus pojawił się na portrecie.

– Severusie, Adalbert widział ich, jak przechodzili koło Fontanny Magicznego Braterstwa – powiedział, nie bawiąc się w powitania.

Severus był już gotowy. Czekając, rzucał zaklęcia nową, francuską różdżką. Skinął staremu czarodziejowi, wstał z fotela i zdjąwszy czasowo osłony z gabinetu i zmieniwszy wymiar, obrócił się płynnie i znikł z cichym trzaskiem.

Pojawił się przed wyjściem z toalet chwilę przed tym, jak otworzyły się drzwi i wyszli Norris z Lawfordem. Po energicznym kroku Norrisa można było poznać, że jest co najmniej poddenerwowany.

Poszedł za nimi do przestronnej restauracji, odczekał chwilę, aż się usadowią przy oddalonym od innych stoliku w samym kącie ogródka na zewnątrz, po czym spokojnie usiadł na murku koło nich. Za plecami miał gęsty żywopłot, więc mógł być spokojny, że nikt na niego nie wpadnie. Położył przed sobą pluskwę i włożył do ucha słuchawkę. Nie potrzebował tego, żeby ich słyszeć, ale chciał być pewny, że pluskwa wszystko dobrze zapamięta.

– Nie sądziłem, Peter – powiedział Lawford, bez wątpienia kontynuując przerwaną rozmowę. – Chyba nikt z nas o tym nie myślał.

– Za chwilę rozpęta się piekło – warknął Norris.

– Trzeba będzie wyjaśnić ludziom, dlaczego mugolaków trzeba uczyć inaczej niż dzieci czarodziejów. Że będą mieli dodatkowe przedmioty, które nie są potrzebne tym, co znają już nasz świat.

– Jakie przedmioty masz na myśli? Do tej pory mówiliśmy o uczeniu historii czarodziejów i obyczajów.

– No więc dorzućmy do tego lekcje latania na miotle. Nikt z mugolaków tego nigdy nie robił. Jakieś zajęcia praktyczne, jak liczyć nasze pieniądze…

– Bardzo dobrze. Albo zajęcia przystosowawcze. Wiesz, żeby potrafili obyć się bez tych ich mugolskich wynalazków. Bez laptapów i tych wszystkich różnych fonów, czy tych ich okienek.

Lawford popatrzył uważnie na przyjaciela.

– Peter, o czym ty mówisz? Przecież jeszcze nawet nie zaczęliśmy pić.

Norris wzruszył ramionami.

– Jak chcesz, to się śmiej, ale Teddy podłapał to od Nigela. Użył stwierdzenia, że dzieci są do tego przyklejone 24 godziny na dobę i bez gogli świat dla nich nie istnieje.

– Dobra, w ten sposób będziemy mogli wyjaśnić, czemu szkoła jest tylko dla szlam. Może przejdzie.

– Co robimy ze Snape’m?

Lawford skrzywił się mocno. Przyszła kelnerka, więc zamówili brandy i danie dnia. To dało mu trochę czasu na zastanowienie się.

– Sądzę, że nie możemy go dłużej ignorować. Ten głupiec Lovegood wydrukuje wszystko, co ten sukinsyn napisze. Powinniśmy mu odpowiedzieć.

– Ale CO odpowiedzieć?! Przecież nie możemy przyjąć tam reporterów! Chyba że… – Norris zawahał się i po chwile dokończył – chyba że wydrukują dokładnie to, co im każemy wydrukować.

Lawford miał trochę przestraszoną minę.

– Co masz na myśli, Peter? – spytał ostrożnie.

– Albo potraktujemy wszystkich Imperiusem, albo zmodyfikujemy im pamięć. I powiemy im, co widzieli i słyszeli i zrobimy parę zdjęć…

Obaj mężczyźni przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu.

– Modyfikacja pamięci będzie chyba lepsza. Potem wrócą do siebie i napiszą piękne artykuły, każdy inny i nawet nie będą wiedzieli, co się stało – powiedział w końcu Lawford.

– Doskonały pomysł, Davy! Nawet znam kogoś, kto to może zrobić. Prawdziwy mistrz. Potrafi wszczepiać fragmenty pamięci tak idealnie, że nawet nie widać momentu, kiedy pojawia się fałszywe wspomnienie. Może nawet określić moment, kiedy sobie go przypomnisz, czy blokować czasowo możliwość przypominania sobie…

Zamilkli na chwilę, bo podeszła do nich kelnerka z brandy. Gdy zostali sami, Norris stuknął swoją szklaneczką w szklaneczkę przyjaciela.

– Bardzo dobrze. Jak wrócimy, każę Blackowi zrobić mi spis najważniejszych czarodziejskich gazet i stacji radiowych i wysłać do nich zaproszenia…

– Poczekajmy z zaproszeniami. Niech Black napisze, że wzięliśmy pod uwagę jego propozycję, że w tej chwili przygotowujemy listę osób i organizujemy tę wizytę. I że niebawem wyślemy zaproszenia.

– Chcesz zyskać na czasie?

Lawford skinął głową.

– Tak. Jak tylko zrobimy, co Snape chce, drań wymyśli coś nowego. To po pierwsze. Po drugie nie płaszczmy się przed nim, niech ludzie nie odnoszą wrażenia, że on ma prawo dyktować nam, co chce.

– A po trzecie im później to zrobimy, tym w lepszym stanie będzie szkoła. Mają jeszcze trochę pomieszczeń do wykończenia, każę im zadbać o szczegóły, żeby na zdjęciach dobrze wyszły – ucieszył się Norris.

– To sprawi, że Snape się uspokoi i będzie czekał. I przestanie pieprzyć o komisjach do sprawdzenia, czy wszystko jest zrobione jak należy – dodał Lawford. – Bo do tego nie możemy dopuścić. Jak byśmy zaczęli modyfikować pamięć Madame Maxime i Dimitrova i kiedyś to wyszło na jaw… zostalibyśmy ukamienowani.

– Bardzo dobrze, Davy! Bo poważnie mówiąc, bez modyfikacji pamięci by się nie obyło. Choćby Skrzydło Szpitalne zupełnie nie spełnia norm.

– Wiem, zauważyłem – parsknął Lawford.

Jakaś inna kelnerka przyniosła im talerze z jedzeniem, więc obaj zaczęli jeść i zeszli na temat pomysłu Rockmana przeegzaminowania członków Ministerstwa, Kliniki i nauczycieli.

– Rozumiesz, w ten sposób pozbędziemy się tych wszystkich, którzy mogliby nas stopować. Automatycznie trzeba będzie pozatrudniać innych na ich miejsce, no i wybrać nowych szefów Wydziałów, Departamentów… – mówił Norris, jedząc chrupkie warzywa.

– Tyler ma już jakiś pomysł, jak to zaaranżować?

– Jak to zaaranżować? – nie zrozumiał Norris.

– Bo niektórzy z tych… niepożądanych tak naprawdę mają całkiem niezłą wiedzę. Weźmy na przykład Granger. Ona te egzaminy zda na 120 procent.

– Z tego, co mówił Tyler, na nowym stanowisku idzie jej świetnie – powiedział niechętnie Norris. – Jest nią po prostu zachwycony – skrzywił się. – Wiesz, że jak ostatnio z nim rozmawiałem, powiedział, że chętnie by ją zatrzymał?

Serce Severusa nagle przyspieszyło i zamarł, czekając na dalsze słowa.

– Jak to „zatrzymał”? – parsknął Lawford. – Przecież jak się zorientuje, co się dzieje…

Norris westchnął na wspomnienie rozmowy.

– Tyler mówi, że na przykład w sprawie usuwania ciąży zgadza się z nami absolutnie. Uważa, że Ministerstwo ma rację i tylko ludzie nie chcą zrozumieć i są niewdzięczni. Za to ona jest bardzo wdzięczna za badania i podany eliksir – zaśmiał się znów.

Lawford popatrzył na przyjaciela i pokręcił głową.

– Ależ ona jest głupia i naiwna!

– Póki co niech sobie ją zatrzymuje. Kazałem mu brać ją od czasu do czasu na pogawędkę, żeby wiedzieć, co dokładnie myśli. Jak tylko zobaczymy, że Panna Wiem-To-Wszystko staje się podejrzliwa, pozbędziemy się jej.

– Masz już jakiś plan?

Norris przełknął duży kawałek mięsa i popił wodą.

– Jeszcze nie. Coś się wymyśli. Albo dam ją Teddy’emu, albo wymyśli się jakiś magiczny wypadek albo włamanie do mieszkania, połączone z gwałtem i morderstwem.

– Do jej mieszkania się nie włamiesz – powiedział Lawford.

– Czemu?

– Bo parę miesięcy temu ktoś wszedł do niej przez kominek i zdemolował jej mieszkanie. I zdaje się coś ukradł. Więc Jinks & Hayde założyli jej pełno zabezpieczeń.

Norris wzruszył ramionami.

– Więc zlecimy to Nigelowi. On przecież nie wejdzie przez kominek.

– Szkoda, inaczej Teddy by się załapał, jemu to się wyraźnie podobało.

Kolejne wzruszenie ramionami.

– Nigel może go wziąć ze sobą.

Obaj roześmiali się, zaś Severus zacisnął pięści tak mocno, że miał wrażenie, że popękają mu kości.

Przez sporą część obiadu Norris i Lawford zabawiali się wspomnieniami z ich eksperymentów na kobietach w Azkabanie i w którymś momencie Severus schował pluskwę do woreczka, włożył do małego pudełeczka i wsunął do kieszeni. To zdecydowanie nie była rozmowa, której mogła słuchać Hermiona. Trzęsły mu się ręce i cały drżał z tłumionej wściekłości i z największą chęcią zamordowałby ich na miejscu.

Trzeba będzie jej powiedzieć, że pluskwa nie działała, ale spisałeś, co słyszałeś.

Do końca obiadu nie mówili już nic sensownego. Kiedy wstali od stołu, Severus odetchnął z ulgą i nie czekając, aż odejdą od stolika, aportował się do Hogwartu.

 

 

Koło piątej po południu Hermiona poczuła ciepło na palcu lewej ręki. Wybuchła w niej szalona nadzieja, że tym razem podsłuchana rozmowa była ciekawa, szczególnie biorąc pod uwagę Proroka i Żonglera i że Severus będzie chciał się z nią spotkać. Zerwała się od biurka i w tym momencie do gabinetu zajrzała Aylin ubrana w doskonale przylegającą szatę z jakiegoś zwiewnego jedwabiu w błękitno-białym kolorze.

– Hermiona, możesz mi pomóc?

Byle szybko…

– W przyszłym tygodniu Tyler ma spotkanie w… Alimos, w Atenach i nie wiem, o której godzinie… Napisali tu 12.00 GMT + 2 godziny

Hermiona stłumiła niechęć i uśmiechnęła się, sięgając po wezwanie na stawienie się na letnią sesję ICW i w żaden sposób nie zareagowała na fakt, że Aylin nazwała ich szefa po imieniu.

– To jest wezwanie oficjalne dla wszystkich uczestników konferencji, więc podają czas przybycia, odnosząc się do naszego czasu, tu, w Anglii – wyjaśniła. – To znaczy, że tam będzie czternasta.

– Więc ma być tam o czternastej, tak? – upewniła się Aylin.

– Dokładnie!

Aylin podziękowała Hermionie, wzięła wezwanie i wyszła, mrucząc do siebie. Hermiona nadstawiła ucha.

– Parę minut na teleportację, chwile na odnalezienie się w Atenach… jak się deportuje stąd za piętnaście druga, będzie dobrze…

Hermiona uśmiechnęła się do siebie. Idiotka, znów nic nie zrozumiała… Zanosiło się na dobrą zabawę. Po pierwsze Rockman spóźni się dwie godziny, po drugie zanosi się na to, że Aylin wyśle go do Aten zamiast do Alimos. Grecy, nie wiedzieć po co, podali nie tylko miasto, w którym odbywała się sesja, ale i dawny nomos, czyli region. A że w czarodziejskim świecie używano nadal nazw z dawnej monarchii, łatwo można było się pomylić. Nie było to daleko, ale jeśli Rockman znajdzie się sam w Atenach, przy odmiennej pisowni pogubi się zupełnie. Ciekawe, czy Tyler pogłaszcze cię po główce, moja droga Aylin…

Nie czekając na kolejne ewentualne pytania, poszła szybko do łazienki, rzuciła zaklęcia, żeby móc przeczytać wiadomość od Severusa… i zrzedła jej mina.

– Spisałem wszystko, o czym dziś mówili. Dam ci to jutro. Może spotkajmy się u ciebie zamiast u mnie?

Przygryzła usta. Coś się musiało stać z pluskwą, skoro musiał wszystko spisać z pamięci.

– Pluskwa nie działała?

Odpowiedź przyszła po chwili.

– Działała, ale nie sądzę, że powinnaś słuchać ich rozmowy. Osiemnasta może być?

Hermiona skrzywiła się. O czym oni mogli rozmawiać?! Z pewnością o nim! Może nie chce mnie tym martwić…

– Oczywiście, że może być. Wszystko w porządku?

– Oczywiście. U ciebie też?

Potwierdziła, bo w tej chwili czuła się zdecydowanie lepiej, niż parę godzin temu. Na obiad poszła na Pokątną i kiedy zobaczyła różne ogłoszenia propagandowe rządu przyczepione magicznym przylepcem do szyb okien większości sklepów, szarpnęła nią nagła fala złości, tak silna, że prawie czuła, że wybuchnie, rozleci się na tysiące kawałków. Ogłoszenia przemieszane były z obwieszczeniem, że krytyka rządu w postaci protestów czy publikacji będzie od teraz ścigana i winni zostaną osądzeni i osadzeni w Azkabanie. Ludzie dookoła szemrali niechętnie, ale widać było, że obawiali się ewentualnego podsłuchania, bo zbierali się w ciasne grupki i milkli, kiedy ktoś zbytnio się do nich zbliżył. A przecież z Severusem tak bardzo liczyli na te protesty…!

Zaskoczyło ją, że aż tak ją to rozzłościło, ale kiedy wróciła do biura, rzuciła okiem na kalendarz i skrzywiła się. Niedługo powinny przyjść te trudne dni, których tak serdecznie nie znosi każda kobieta. No cóż, wszystko jasne.

Wróciła do domu, wzięła pożyczoną od Severusa książkę i przytuliła się do niej. Po jakimś czasie udało się jej uspokoić. Dopiero wtedy wróciła do pracy.

 

Środa, 22.07

Severus zamieszał ostatni raz eliksir, który przygotowywał dla Św. Munga, powodujący zasklepianie się ran po zaklęciach tnących i spojrzał na zegarek. Dochodziło w pół do piątej. Zaczął sprzątać zlewki, chochelki i łyżki do mieszania. Musiał bardzo uważać, bo wszystko, czego używał do warzenia było ze szkła, ponieważ choćby chwilowe zetknięcie się eliksiru z metalem pozbawiało go natychmiast mocy. Nawet kociołek nie był zwykłym kociołkiem, ale wielką, szklaną misą postawioną na specjalnej grzejącej podstawce, która izolowała naczynie od trójnoga.

Na koniec przelał zaklęciem eliksir do flakoników, zatkał korkami i opisał każdy z nich. Kilka zostawił w Hogwarcie, resztę, prawie trzydzieści, odstawił na bok. Na jakiś czas powinno wystarczyć.

Kiedy skończył, była za pięć piąta. Wrócił do swoich komnat, wyszukał odpowiednie ubranie na wieczór i poszedł wziąć długi, gorący prysznic i ogolić się.

Kiedy wyszedł odświeżony po całodziennym warzeniu, zostało mu jeszcze pół godziny. Usiadł w fotelu, nie mając ochoty brać się za nic nowego, ani czytać książki. Co jakiś czas sprawdzał czas.

To były chwile, które lubił. Czekanie na coś, czego się pragnie. Z jednej strony drży się z niecierpliwości i chciałoby się żeby było już te pół godziny później. Z drugiej te chwile były zapowiedzią nadchodzącego szczęścia. Obietnicą. Przyjemne chwile mają to do siebie, że szybko przemijają i pozostają po nich tylko wspomnienia.

W życiu Severusa tak mało było tych przyjemnych chwil, że rozkoszował się również czekaniem na nie.

Tym razem też było podobnie. Od rana spoglądał na zegarek i smakował czekanie. Mógł zamknąć oczy i wyobrazić sobie, że już niedługo będzie z nią. Będą rozmawiać, będzie mógł usiąść koło niej i cieszyć się jej towarzystwem.

Ostatnim razem, kiedy się widzieli, udało mu się opanować, więc tym razem też mu się uda. W tamtą niedzielę się nie udało, ale tym razem już wiedział, na co powinien uważać.

Za dziesięć szósta nie był już w stanie wysiedzieć dłużej. Sięgnął po francuską różdżkę, której coraz częściej używał, rzucił zaklęcie zdejmujące czasowo osłony w jego gabinecie i aktywował świstoklik do mieszkania Hermiony.

 

Dziewczyna siedziała na kanapie, przeglądając swoje notatki. Usłyszawszy stuknięcie i kroki w przedpokoju, obróciła się i na widok Severusa jej twarz rozjaśniła się w uśmiechu.

– Dzień dobry, Hermiono.

– Severus! Już jesteś! Wspaniale! – podniosła się raptownie i kartki zsunęły się jej z kolan i rozsypały na wszystkie strony.

Severus uklęknął na jedną nogę i zaczął zbierać je z podłogi. Hermiona pochyliła się i na stojąco sięgnęła po najbliższe stronice. Nie bardzo mogła przyklęknąć, bo założyła tę samą obcisłą sukienkę z rozcięciem do kolana, co dwa tygodnie temu, zmieniwszy jej kolor na czarny.

Severus zmusił się do patrzenia na podłogę, a nie na jej kształtną nogę.

– Przepraszam. Gapa ze mnie – powiedziała Hermiona.

– Nic się nie stało – odparł.

– Siadaj – Hermiona wskazała mu kanapę. – Chcesz whisky, czy coś innego? Nie zrobiłam nic specjalnego na kolację, ale nie martw się, coś do jedzenia dostaniesz.

Zaniosła plik kartek na komodę i nie czekając na jego odpowiedź, podała mu whisky i sięgnęła po wąski, długi kieliszek dla siebie. Severus sięgnął po szklaneczkę i zawadził wzrokiem o dziewczynę, obróconą tyłem do niego i stłumił westchnienie na widok jej sylwetki.

– Co się dziś stało? – usiadła koło niego i nalała sobie lekkiego, słodkiego wina.

– Nic się nie stało. Ta twoja pluskwa działała bardzo dobrze, ale, jak ci mówiłem, nie jest to dyskusja dla ciebie, więc dziś będziesz musiała zadowolić się moimi notatkami.

Przez godzinę oglądali z Minerwą czarne pudełeczko i zastanawiali się, co zrobić, żeby wyczyścić mu dzisiejsze wspomnienia. W końcu Minerwa zdecydowała, że najlepiej będzie, jeśli powie Hermionie, że nie wolno jej tego słuchać i przypilnuje jej, żeby je usunęła.

Hermiona odstawiła butelkę, usiadła wygodniej i obróciła się lekko do niego.

– Czemu? O czym mówili?

Severus sięgnął po notatki, które zrobił po południu i podał jej.

– Wszystko masz tu.

– Ale…

– Nie ma żadnego „ale”, Hermiono. I pokaż mi, jak wymazać jej wspomnienia.

Hermionie drgnęły usta w uśmiechu, jak zawsze, kiedy mówił o podsłuchu jak o żywej istocie, ale tym razem opanowała się szybko.

– Domyślam się, że mówili o tobie i dlatego nie chcesz, żebym tego słuchała… Co oni chcą ci zrobić?

– Póki co, nic. Przeczytaj, najlepiej od razu, to porozmawiamy, co możemy zrobić. Mam parę pomysłów.

Hermiona napiła się odrobinę i zaczęła czytać. Uśmiechnęła się lekko na widok gogli, laptapów i fonów, uniosła brwi, przeczytawszy, że mówił o tym Watkins, prychnęła lekko, czytając, jak mówili o Severusie i zwolniła, kiedy doszła do pomysłu modyfikowania pamięci reporterów. Odwróciła kolejną stronę i czytała o egzaminach członków Ministerstwa.

Severus obserwował ją i zauważył, kiedy doszła do rozmowy o niej. Zmodyfikował bardzo niektóre wypowiedzi i zdecydowaną ich część usunął, ale musiał zostawić ich pomysł sprowokowania jakiejś katastrofy albo włamania się do niej do domu i zabicia jej przez Watkinsa i być może Smitha. Nie wspomniał o gwałcie, ale chciał, żeby Hermiona zrozumiała, że jest w niebezpieczeństwie i ściśle stosowała się do jego zaleceń. Najchętniej kazałby jej już dziś uciekać do Jean Jacquesa.

Jej oczy rozszerzyły się i zakryła usta dłonią. Przez chwilę siedziała, wpatrując się w milczeniu w podłogę w kuchni, a potem wolno odłożyła kartki na stół i sięgnęła drżącą ręką po kieliszek wina.

– Oni mówili coś jeszcze – powiedziała wolno.

Skinął głową i postanowił ją okłamać. Poza tym nie potrafiłby jej powiedzieć prawdy. Wymówić słowa „gwałt”. Do tej pory nim trzęsło, gdy sobie przypomniał ich rozmowę…

– Zastanawiali się, jak Watkins może się do ciebie włamać. Nie wiem, czemu ich zdaniem Watkins nie mógłby wejść do ciebie przez kominek. Może ma uczulenie na kurz? Nieważne. W każdym razie Smith może mu pomóc. A wiedząc, jaki Smith ma pociąg do Niewybaczalnych…

Hermiona zbladła i westchnęła ciężko.

– Merlinie, co ja im takiego zrobiłam… przecież oni nie wiedzą, że ja wiem. Więc czemu…

– Albus ci to kiedyś powiedział – powiedział ciepło. – Jak to możliwe, że dziewczyna mugolskiego pochodzenia może być najinteligentniejszą czarownicą w naszym stuleciu?

Spojrzała na niego i w jej oczach błysnął cień uśmiechu, ale szybko zgasł. Nagle spłynęło na nią nieoczekiwane zmęczenie tym wszystkim. Czemu nie mogła tak po prostu normalnie żyć, jak inne kobiety na świecie? Siedzieć koło ukochanego mężczyzny i myśleć o tym, co zrobić jutro na obiad, czy gdzie pójść na spacer… Czemu nie machnąć na to wszystko ręką, nie odejść z Ministerstwa, przenieść się do Hogwartu i móc choćby być w jego towarzystwie? Niech teraz inni walczą i ryzykują.

Poczuła, jak pieką ją oczy, więc bezmyślnie przechyliła się i ukryła twarz na jego piersi. Severus zamarł na chwilę, a potem westchnął, objął ją ramieniem i przygarnął do siebie, więc przesunęła się bliżej i przytuliła się do niego.

– Już teraz rozumiesz, czemu chciałbym, żebyś jak najszybciej stąd uciekła? – spytał po chwili cicho, głaszcząc ją po włosach.

– Wiem, ale…

– Jean Jacques mógłby cię ukryć. Twoich rodziców też. Byłabyś bezpieczna.

Tylko to w tej chwili się dla niego liczyło.

Dla Hermiony znaczyło to coś zupełnie innego. Będzie daleko od niego. Znów nie będzie go widzieć. Pokręciła głową i wtuliła się jeszcze mocniej w jego pierś.

– A ty?

– Dałbym sobie radę.

Ogarnął ją wstyd. Jak mogła myśleć o zostawieniu tego wszystkiego, skoro on nie zamierzał się poddać? A gdyby nie dał sobie rady i coś mu się stało?

Odsunęła się lekko od niego.

– Nie.

Severus z niechęcią cofnął rękę, pozwalając jej się wyprostować.

– Czemu ty musisz być tak uparta?

– Bo nie mogłabym cię zostawić – odparła, odsunęła się i wstała. – Chodź do stołu, opowiesz mi o pomysłach, jakie masz. Musimy coś wymyślić.

Jego dzielna, kochana Gryfonka… Pokręcił głową, podniósł się i poszedł za nią do kuchni, żeby pomóc przynieść jedzenie do stołu. Kiedy już usiedli i Hermiona nałożyła mu zapieczone ziemniaki przekładane bekonem z cebulą i serem, wrócili do tematu.

– Myślałem o tym, żeby spotkać się z Lovegoodem i ostrzec go. Oczywiście nie mógłbym powiedzieć mu, co Norris szykuje, ale zasugerować, że w obecnym klimacie otwarte protestowanie kończy się Azkabanem. I że obawiam się, że za nagłym zaproszeniem na wyspę może coś się kryć. Przecież trudno sobie wyobrazić, że po tym wszystkim, co napisał w swojej gazecie, będą go witać z szeroko otwartymi ramionami.

Hermiona sięgnęła po sól, bo potrawa wydała się jej niedosolona.

– Im więcej ich się tam wybierze, tym trudniej będzie Norrisowi zmodyfikować im pamięć. Nawet jeśli ten ktoś, o kim mówił Lawford, jest jakimś geniuszem, nie da rady dwudziestu czy trzydziestu ludziom. Poza tym każde wspomnienie musi być inne. Nie myślą chyba dać im wszystkim jednakowego… to by było bardzo dziwne. Chcesz soli?

Severus zaprzeczył. Ser na wierzchu był zapieczony na złoty kolor i aż chrupał, zaś między warstwami ziemniaków rozpuścił się i zmieszał z mięsem, cebulą i przyprawami i jedzenie stanowiło rozkosz dla podniebienia.

– Nie, dziękuję. Zgodzę się, że im więcej ich się wybierze, tym lepiej, ale Norris powiedział, że ograniczy się do najważniejszych gazet i stacji radiowych.

– Nieważne. Niech Ksenofilius weźmie ze sobą parę osób do pomocy. Może powiedzieć, że jeden ma robić zdjęcia, drugi może być pomocnikiem technicznym, jeszcze inny będzie pisał artykuł… I niech poradzi to kolegom z innych gazet.

– Zastanawiałem się też nad tym, czy można ich zmusić do zmiany daty. Do przyspieszenia o parę dni albo opóźnienia jej, ale tak, żeby ich tym zaskoczyć. Nie wiem kto od Norrisa tam się pojawi, ale może zabraknie choć części z nich.

– Jeśli reporterów będzie więcej, niż bandy Norrisa, mogą próbować walczyć – zauważyła z nadzieją Hermiona, odgarniając włosy, które opadły jej na twarz.

– Mogą próbować, ale nie sądzę, żeby im się udało. Norris może używać Niewybaczalnych, a Smith zna całą kolekcję czarnomagicznych zaklęć – ostudził jej radość Severus. – Ale Norris straci w ten sposób czas…

Hermiona wyobraziła sobie ewentualną bitwę i nagle przyszedł jej do głowy pomysł.

– Wiem! Niech Lovegood weźmie jakiś świstoklik! Jeśli zacznie się jakaś walka, będzie mógł uciec i nawet zabrać ze sobą paru innych! W ten sposób będzie mógł zaprezentować prawdziwą wersję wydarzeń i zdemaskuje Norrisa!

– Bardzo dobrze – zgodził się Severus. – I do tego zaproponuję mu, żeby paru reporterów spóźniło się na spotkanie. To z pewnością zdezorganizuje plany Norrisa.

Oboje czuli, że ich pomysły mogą nie wystarczyć, ale też nie mieli innego wyjścia. Severus zdecydował się porozmawiać z Lovegoodem jak najszybciej, żeby dać mu jak najwięcej czasu na przygotowanie się, ale musiał poczekać, aż pojawi się jakaś oficjalna odpowiedź Norrisa w Proroku.

– Swoją drogą zaskakuje mnie taka znajomość mugolskich spraw u Watkinsa – stwierdziła Hermiona. – To, że wie, że mamy tu iPhony mogę jeszcze zrozumieć, ale że wie o Google…

– To ktoś niezbyt… popularny?

Hermiona wybuchnęła śmiechem.

– Nie ktoś, ale coś. To… jakby ci to powiedzieć… pamiętasz moją czekoladową książkę? No więc… można jej użyć, żeby znaleźć wszystkie wiadomości, jakie tylko ci są potrzebne. Mugole już nie muszą siedzieć nad zwykłymi księgami, ale otwierają takie książki, znajdują w nich Google i wystarczy, że wpiszą, co chcą znaleźć i dostaną pełno odpowiedzi. Tam jest wszystko.

Severus nie zrozumiał, więc postarała się mu wyjaśnić dokładniej, co miała na myśli, mówiąc, że można coś wpisać w Google. Po dłuższym tłumaczeniu i żartach Severus uznał, że zrozumiał. Istotnie, zaskakujące było, że Watkins się na tym zna.

– Może po prostu o tym od kogoś słyszał – wyraziła przypuszczenie Hermiona.

– Nie wiem. Jeśli to jest typowo mugolska rzecz…

– Nie mówili kiedyś, że on sporo przesiaduje z różnymi chorymi w Klinice? Może któryś z nich był półkrwi.

– Możliwe – zgodził się Severus i zmienił temat. – Dziś wysłałem do Proroka i Żonglera kolejne pismo, w którym spytałem, co z Komisją zatwierdzającą szkołę. Napisałem, że mogę sobie wyobrazić, że Madame Maxime i Dymitrov mogli jeszcze nie odpowiedzieć, ale z pewnością Ministerstwo nie będzie miało problemów z powołaniem paruosobowej komisji ze Św. Munga do sprawdzenia Skrzydła Szpitalnego i sali eliksirów. I dodałem, że nawet zwykłe złamanie nogi może skończyć się poważnymi komplikacjami, a nawet śmiercią, jeśli nie jest odpowiednio leczone.

– Na pewno nie zaczną cię kochać z powodu tych artykułów – powiedziała Hermiona. – Boję się, że którymś kolejnym sprowokujesz ich za bardzo i znów się do ciebie przyczepią.

– To się nazywa skalkulowane ryzyko.

Hermiona popatrzyła na jego poważną twarz i westchnęła w duchu. Nie tylko o nią należało się martwić.

Zapiekanka była doskonała i Severus wziął sobie małą dokładkę. Zeszli na temat pomysłu Rockmama poddania wszystkich urzędników, nauczycieli i Uzdrowicieli egzaminom.

– To powinno być trochę prostsze do powstrzymania – powiedział po chwili. – Trzeba będzie kazać im wyraźnie określić kryteria i zmusić do powołania jakiejś bezstronnej komisji.

– Ciężko w tej chwili o bezstronną komisję – mruknęła Hermiona sceptycznie. – Wystarczy jeden Imperius i będziemy mogli zapomnieć o bezstronności.

– Więc zażądamy upublicznienia wyników egzaminów. Pytań i odpowiedzi. Za mało jeszcze w tej chwili wiemy, żeby móc coś wymyślić.

Ponieważ omówili już wszystkie tematy, Hermiona opowiedziała Severusowi o Aylin. Już czekała z niecierpliwością na kolejną wpadkę.

– Ona naprawdę jest aż tak głupia, czy tylko udaje? – spytał Severus z niedowierzaniem.

– Raczej należy powiedzieć, że stara się udawać inteligentniejszą niż jest.

– Porażające – pokręcił głową. – Pewnie nie miała szans na żadną inną pracę, otrzymaną w normalny sposób i Norris postanowił wyświadczyć rodzinie Blacków przysługę.

– Muszą go teraz nieźle przeklinać.

Severus skończył jeść i spojrzał z uznaniem na spory kawałek, który został w brytfance.

– Proponuję, żebyś wzięła do siebie parę skrzatów i nauczyła robić tego typu przysmaki – powiedział z uśmiechem, chcąc zrobić przyjemność Hermionie.

Istotnie, dziewczyna pokraśniała z zadowolenia.

– Zorganizuj może jakąś wymianę kulinarną. Ja chętnie nauczę się robić owocowy crumble, który jakiś czas temu u ciebie jadłam. Próbowałam, ale mi taki nie wychodzi.

Ciekawy wybór… Owocowy crumble to było jedno z ulubionych ciast Severusa.

– Gdzie nauczyłaś się tak dobrze gotować?

– Wiem, że to głupio zabrzmi, ale nauczyłam się dzięki naszej wyprawie w poszukiwaniu horkruksów.

Severus uniósł brew ze zdumienia.

– To znaczy? Urządzaliście sobie tam kurs pieczenia ciasteczek?

Hermiona uśmiechnęła się i odgarnęła włosy za ucho.

– Nie, oczywiście, że nie. Ale wtedy odkryłam, że jeśli połączy się ze sobą kilka składników, z których każdy jest zjadliwy, na ogół potrawa też będzie zjadliwa.

Nie chciała mówić, że dużo nauczyła się też od Molly i nie chciała mu tłumaczyć, że potrawy, które przygotowywała, były raczej proste. Niech ma wrażenie, że cudownie gotuję.

– Pan Potter i pan Weasley mieli prawdziwe szczęście.

Dziewczyna potrząsnęła głową.

– Wtedy moje potrawy były raczej… niezbyt strawne. Rzadko kiedy mieliśmy dobrą kolację czy obiad… Na ogół jedliśmy to, co mieliśmy pod ręką. Grzyby, jagódki, złowione ryby, owoce czy ziemniaki znalezione na polu… – skrzywiła się na samo wspomnienie. – Ale to nauczyło mnie nie bać się eksperymentować w kuchni. I możesz się domyśleć, że o wiele łatwiej jest zrobić coś dobrego, jak masz pieniądze, czas i możliwości..

Severus jeszcze raz obrzucił wzrokiem smakowitą zapiekankę. Jeśli ona ma takie uzdolnienia w kierunku gotowania i pieczenia, jak i całej reszty, mogłaby rzucić pracę w Ministerstwie i zacząć zarabiać stosy galeonów, otworzywszy własną restaurację…

– Co byś chciała robić w przyszłości? Nadal pracować w Ministerstwie? Czy może zupełnie to zmienić? Choćby zostać panią profesor? – spytał.

Hermiona uśmiechnęła się lekko. Sięgnęła po kieliszek wina i napiła się, po czym odstawiła go i w zamyśleniu zaczęła się nim bawić.

Nie umiała powiedzieć, co kiedyś chciałaby robić. Czasami miała już dość Ministerstwa, czy raczej tego, co kryło się za jego piękną fasadą. Na zewnątrz wszyscy widzieli w nim majestat władzy, ikonę prawa i sprawiedliwości czarodziejskiego świata. Nikt nie podejrzewał nawet, że pracujący tam byli zwykłymi ludźmi, ogarniętymi zwykłymi, ludzkimi uczuciami. Chęcią wybicia się ponad innych, zawiścią i chciwością… Widziała już pełno intryg i krętactw, szantażu i knucia za czyimiś plecami.

Nie tego pragnęła. Może była idealistką i uważała, że każdy powinien mieć swoje pasje i żyć nimi. Praca zawsze dotąd była dla niej przyjemnością i radością i przez jakiś czas sądziła, że wszyscy inni też kochali to, co robili, ale różne sceny, wydarzenia szybko otworzyły jej oczy na to, jak jest naprawdę.

Uśmiechnęła się znów na sugestię Severusa, że mogłaby zostać panią profesor. Wyobraziła sobie siebie w Hogwarcie, siedzącą przy stole nauczycielskim razem z innymi profesorami. I razem z nim. Chodzenie na lekcje… siedzenie przy biurku i sprawdzanie prac domowych, nawet dawanie szlabanów.

Zadziwiające, że choć znała całą szkołę, jedyną klasą, w której znalazła się w swojej wyobraźni, była klasa eliksirów, jedyne biurko, przy którym siedziała, było jego biurkiem, w jego gabinecie… Z taką łatwością mogła sobie wyobrazić, jak wstają razem od stołu po kolacji i wracają do ich wspólnych komnat i…

Severus wpatrywał się w Hermionę i starał się zgadnąć, o czym myśli. Patrzyła na ścianę, czasem poważniejąc, czasem uśmiechając się… i przybrała jakby skupiony, napięty wyraz twarzy.

Przesunął wzrokiem po jej oczach, lekko zadartym nosku, kształtnych, lekko rozchylonych wargach i nabrał głębiej powietrza. Zsunął spojrzenie na gładką szyję i nadgarstek jej lewej ręki i zrobiło mu się nagle gorąco. Zaskoczony, nie rozumiejąc co się dzieje, odszukał jej drugą dłoń i… przełknął z trudem ślinę.

Jej druga dłoń obejmowała lekko nóżkę kieliszka, wędrowała powolnym ruchem w górę, zastygała i zsuwała się na dół. Zapatrzył się na jej kształtne palce zamierające na moment na stópce kieliszka i wspinające się w górę hipnotyzującym, powolnym ruchem i nagle poczuł, że w powietrzu zabrakło tlenu. Wziął głęboki oddech i wstrzymał go, czekając w napięciu na kolejny ruch jej palców. Kiedy drgnęły i nieznośnie wolno zjechały w dół, odważył się odetchnąć i od tej chwili udawało mu się już tylko chwytać powietrze coraz krótszymi, urywanymi wdechami. Zakręciło mu się w głowie, serce biło coraz szybciej, gorąc rozlał po całym ciele i spłynął w dół brzucha, gdzie przerodził się w coraz większe napięcie, które zaczęło sprawiać równocześnie ból, jak i rozkosz.

Siedziała tak niedaleko niego… tak niewiele brakowało, by to jego dotykała… I równocześnie miał wrażenie, że czuje gorąc jej dłoni… To nie on, ale jego ciało poruszyło biodrami, jakby chciał się do niej zbliżyć. I zapragnął, żeby te delikatne palce przyspieszyły, bo ich powolny ruch był dla niego niewysłowioną torturą. Zacisnął drżącą dłoń na serwetce i wbił wzrok w jej dłoń, błagając o więcej, bliżej, mocniej… Gdy dotarła do góry i jej palce zatańczyły pieszczotliwy taniec, przesuwając się jeszcze trochę w górę, poczuł, że tonie. Usilnie starał się wynurzyć głowę, ale z każdym galopującym uderzeniem serca zalewała go kolejna fala pragnienia i czuł, że osuwa się coraz bardziej w głębinę.

Pijany z pożądania i tęsknoty zamknął oczy i z całej siły wbił palce w udo w rozpaczliwej nadziei odzyskania nad sobą jakiejkolwiek kontroli. Poczuł ból i powoli, bardzo powoli czuł, że wynurza się i łapie oddech. Po chwili otworzył oczy i zdecydowanym ruchem sięgnął po jej rękę, żeby ją powstrzymać. Ją i siebie.

– Hermiono…! – powiedział zachrypniętym, napiętym głosem.

Dziewczyna spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem i potrzebowała chwili, żeby wrócić do rzeczywistości. Poczuła jego dłoń na swojej.

– Mogę spróbować? – to było jedyne, co przyszło mu do głowy.

Starając się opanować drżenie ręki, wziął kieliszek i wypił odrobinę wina. Nie miał nawet pojęcia jak smakuje. Liczyło się tylko to, że potem mógł go odstawić gdzie indziej.

– Więc… o czym oni mówili, zanim… O coś pytał… – No więc…?

Hermiona nagle przypomniała sobie temat rozmowy. Całkowicie odmienny niż ten, z którego ją wyrwał.

– Przepraszam, zamyśliłam się – wyjaśniła speszona. – W sumie… nie wiem. Jeszcze. Może nie teraz, ale później. Wiesz, to trzeba… trzeba trochę pożyć i zobaczyć, żeby móc coś powiedzieć…

Severus odetchnął z ulgi. Więc nie zauważyła, co się z nim działo! Potrzebował czasu, żeby jego ciało przestało reagować na jej sugestywne gesty, ale udało mu się przybrać zwykły, poważny wyraz twarzy. Choć cały czas czuł, że jego policzki płonęły.

– Ach tak… To… normalne. Wiem. A…

– A ty? Co ty chciałbyś robić za parę lat?

Odczekał jeszcze chwilę, udając, że się zastanawia, ale tak naprawdę musiał uspokoić oddech. I spróbował myśleć.

– Ja też jeszcze nie wiem… Może… Przez jakiś czas pewnie będę jeszcze dyrektorem… A potem… spróbuję czegoś związanego z eliksirami. Trochę mi tego brakuje.

– Naprawdę? Chcesz na nowo uczyć? – zdziwiła się dziewczyna.

Wreszcie jego oszołomiony umysł zaskoczył, czy raczej przypomniał sobie swoje rozważania sprzed tygodni, miesięcy.

– Nie w szkole – odetchnął głęboko. – Ale może mógłbym prowadzić jakieś kursy dla dorosłych, na o wiele wyższym poziomie. Wiesz, że niektórzy Uzdrowiciele mnie o to prosili? Powinni umieć warzyć różne eliksiry, maści, kremy, ale o wiele proszą mnie, bo sami nie potrafią tego robić. Co nie znaczy, że by nie chcieli. Po prostu boją się coś zepsuć, bo konsekwencje są o wiele poważniejsze niż na szkolnych lekcjach.

– Więc byłbyś profesorem na czarodziejskiej uczelni?

– Raczej wykładowcą z zewnątrz, całkowicie niezależnym. Nie potrafiłbym na nowo zależeć od kogoś wyżej. Dobra strona takiej pracy jest taka, że na zajęcia przychodzą ci, którzy są tym naprawdę zainteresowani. I, jeśli są egzaminy na taki kurs, mają też odpowiedni poziom. To jest jeden pomysł. Drugi to dostanie się do Międzynarodowego Kręgu Badawczego Eliksiroznawców. To jest bardzo elitarne zrzeszenie twórców i badaczy, mają główną siedzibę w Milano, ale wydziały rozrzucone są po całym świecie.

– I co oni tam robią? Warzą nowe eliksiry, czy jeszcze coś?

Severus odsunął od siebie pusty talerz i odchylił się na krześle, żeby było mu wygodniej. Spodnie nadal wydawały się być za wąskie.

– O wiele więcej. Niektórzy zajmują się analizowaniem, dlaczego niektóre eliksiry nie działają tak, jak powinny, tak jak to robiłem z moim Mistrzem ze skrzydłami motyli i ciem. Ponieważ składniki ulegają zmianom czy choćby chorobom, eliksiry, które wczoraj działały doskonale, dziś przestają działać… Niektóre zwierzęta i rośliny wyginęły i zastępuje się je pochodnymi, które jednak mają inne działanie…To wszystko wymaga dokładnych badań. Inni pracują nad modyfikacją procesu warzenia. Na przykład za wprowadzenie ulepszeń można otrzymać patent i nagrodę. Są też tacy, którzy tworzą zupełnie nowe eliksiry, na nowe choroby.

Hermiona zaczęła zbierać naczynia, żeby podać ciasto.

– Powinni być zaszczyceni, mogąc cię przyjąć do tego Kręgu – prychnęła.

Severus zawahał się chwilę, po czym podniósł się i zaczął jej pomagać. Po raz pierwszy w życiu był naprawdę bardzo zadowolony z noszenia długiej koszuli.

– Czemu tak mówisz?

– Bo za badanie składników i znalezienie, czemu eliksir nie działa, dostałeś już nagrodę. Modyfikacje procesu warzenia widziałam już na własne oczy i to nie tylko ostatnio – uśmiechnęła się na wspomnienie książki, z której korzystał Harry na ich ostatnim, szóstym roku. – A czytając Proroka, wiem, że wynalazłeś niedawno eliksir opóźniający. Daj mi te talerze i siadaj, zaraz wracam.

Severus z ulgą podał jej talerze i usiadł. Miała rację. Na widok jej sylwetki na nowo zrobiło mu się gorąco. Jego mały czarodziej wyraźnie przechodził dziś swój dzień tortur. Kiedy Hermiona wnosiła ciasto, na wszelki wypadek spojrzał na półkę z książkami.

– Mugolskie kupione – powiedziała, stawiając przed nim roladę biszkoptową z kremem i truskawkami. – Mam nadzieję, że będzie ci smakowało. Nie miałam czasu bawić się w pieczenie.

– Cały czas pisałaś?

Skinęła głową. Była z siebie dumna. Gdy poustawiała w odpowiedniej kolejności wszystkie wydarzenia z pierwszego roku, zrobiła analizę przyczyn i skutków, bo pokazywało to wyraźnie, w jaki sposób działa mechanizm uprzedzeń i jak prowadzi do podziałów w społeczeństwie. Potem zrobiła listę kluczowych postaci i ich charakterystykę i umieściła je w tabeli, którą zamierzała uzupełniać, opisując każdy rok.

– Jeszcze nie zaczęłam pisać… Będę potrzebowała twojej pomocy. Nie pamiętam wszystkiego, co wydarzyło się w tamtym czasie, a poza tym wtedy zupełnie inaczej rozumieliśmy pewne rzeczy. A nie chcę nic przeinaczać – podała mu plik pergaminów zapełnionych jej drobnym, regularnym pismem.

Severus przejrzał je pobieżnie.

– Mogę je ze sobą wziąć? Przeczytam wszystko i jutro ci oddam – powiedział, nie zastanawiając się nad tym, co mówi i dopiero po chwili dotarło do niego, że w ten sposób zaproponował jej spotkanie. Merlinie, zdecydowanie lepiej w Hogwarcie! I nie dawaj jej żadnych kieliszków.

W Hermionie wybuchnęła radość. Starając się opanować, nałożyła mu porcję ciasta.

– Widzimy się u mnie? Czy u ciebie?

– U mnie. Przynieś resztę ubrań dla Minerwy, przy okazji będzie mogła porobić w nich magiczne skrytki.

Zjedli ciasto i wypili niezbyt mocną kawę i w ostatniej chwili Severus przypomniał sobie o pluskwie.

– Zanim pójdę, wyczyść jej pamięć – powiedział, podając jej czarne pudełeczko.

– Ale skoro powiedziałeś mi… – zaczęła protestować Hermiona, ale urwała, kiedy przekrzywił głowę i ściągnął mocno brwi.

Szybko włączyła komputer i podłączyła pamięć. Severus przyglądał się jej, gdy kasowała zawartość. Gdyby to był ktoś inny, może tylko udałaby, że wykasowała zapis, ale nie odważyłaby się… a nawet nie chciała tego zrobić jemu. Ufał jej, a ona nie chciała stracić tego zaufania.

Potem pożegnali się i Severus świsnął przed szkolną bramę. Krótki spacer do zamku w ciemnościach dobrze mu zrobił. Kiedy wszedł do swoich komnat, najpierw wziął zimny prysznic, a dopiero potem pozwolił sobie na rozmyślania o dzisiejszym wieczorze.

Przyjaźń. Powiedziałeś sobie, że to ma być przyjaźń. Żałosny, naiwny idioto…

Pokręcił głową, bo zrozumiał, że doszedł do punktu, w którym absolutnie nie było miejsca na takie uczucie. To nie była przyjaźń, ale pragnienie jej. Fizyczne pożądanie jej całej. Chęć poczucia dotyku jej skóry na jego skórze, kochania jej aż do końca… Dziś znalazł w sobie resztkę sił na to, żeby odwrócić spojrzenie od jej gestów, ale tak niewiele brakowało… I to go prawie złamało. Czy jutro mu się to uda? To było zupełnie obezwładniające uczucie i nie wiedział, jak długo jeszcze będzie mógł z nim walczyć.

Lecz to nie było tylko pożądanie jej ciała. Chciał zdecydowanie więcej. Nie chciał pozwolić jej odejść o poranku, ale rozpaczliwie chciał ją zatrzymać w swoim życiu. Oczami wyobraźni widział, jak razem warzą eliksiry… jak on przygotowuje składniki i podaje jej, żeby je wymieszała… jak siedzą razem i ona robi notatki na brzegu jego książek, jak pomaga mu w przygotowaniu szkolnych dokumentów, jak rozmawiają godzinami… chciał, żeby pokazała mu swój świat, chciał zobaczyć i zrozumieć wszystko, co jej się podoba. Mógłby chodzić na spacery po mugolskich miastach, mieszkać w mugolskim domu, pomagać jej walczyć o prawa dla skrzatów domowych… Wszystko, byle tylko móc z nią być.

Nie było już dwóch części jego umysłu. Racjonalna część poddała się i połączyła z tą drugą i w tej chwili mógł marzyć już tylko o tym, żeby spróbować. Nie był już w stanie wmawiać sobie, że to powinno zakończyć się na przyjaźni. Chciał spróbować, ale i bał się, panicznie się bał. Gdyby go odrzuciła, nie chciałby tego przeżyć. Nie drugi raz. W tej chwili powstrzymywał go jeszcze ten strach, ale …

Ale czemu miałaby go odrzucić? Lily go odrzuciła, bo zawiodła się na nim i wolała jego największego wroga. Ale nie zawiódł Hermiony i przysiągł sobie, że nie zawiedzie jej nigdy. Czy to dawało mu prawo do tego, żeby odważyć się spróbować?

Była piękna i młoda, o wiele młodsza od niego. Czy miał prawo swoim egoizmem zniszczyć jej życie, domagając się wzajemności?

Przecież jeśli nie będzie chciała, to mu to okaże. Może warto spróbować choć trochę? Może spróbować ją uwieść i zobaczyć, jak będzie reagować? I zatrzymać się przy najlżejszym proteście…

 

Dochodziła już północ, kiedy wyczerpany szalejącymi w nim sprzecznościami ostatecznie poddał się. Wmówił sobie, że zatrzyma się, kiedy tylko zauważy, że Hermiona nie chce tego samego. Wiedział, że to było kłamstwo, ale nie miał już siły walczyć.

Rozdziały

<< Dwa Słowa Rozdział 27Dwa Słowa Rozdział 29 >>