Cichy obserwator cz. 2

Nerwowo stukała obcasami o drewnianą podłogę. Siedziała w pubie Pod Trzema Miotłami, czekając już od piętnastu minut, aż zjawią się jej przyjaciele. W głowie układa kolejne scenariusze, wyobrażając sobie, jak zareagują, co powiedzą i czy po prostu zaakceptują jej wybór. Bała się odrzucenia, ale nie mogła zrezygnować z mężczyzny, który sprawiał, że każdego dnia była szczęśliwsza. 

W końcu drzwi otworzyły się, a do środka wszedł Harry, Ron i Ginny. Otrzepali swoje płaszcze ze śniegu i rozglądnęli się uważnie w poszukiwaniu przyjaciółki. Pomachała im, czując rosnące przerażenie. Czuła, że coś po prostu musi pójść nie tak. Podeszli do niej z szerokimi uśmiechami na rumianych twarzach. Uściskała ich mocno i wskazała miejsca, by usiedli. 

– Hermiono! Jak dobrze cię zobaczyć po całym miesiącu! – zawołała Ginny. – Znalazłaś w końcu czas, na szczęście. Już nam cię zaczynało bardzo brakować. 

– O tak. Bez twojego mądrego gadania to po prostu nie to samo – dodał Ron. 

– Opowiadaj jak studia. Podoba ci się? – zapytał Harry. 

– Och, kochani. Jestem zachwycona, bo uwielbiam Transmutację, a ten kierunek to była jedna z lepszych decyzji w moim życiu. Jednak nie o tym dziś chciałam z wami porozmawiać – powiedziała spokojnym głosem, choć wewnątrz cała się trzęsła. 

– Cóż jest ważniejszego niż nauka? – rzucił żartobliwe Ron. 

Uśmiechnęła się słabo i z trudem przełknęła ślinę. Nie myślała, że to będzie aż takie ciężkie. 

– Ja… mam kogoś – wydusiła. 

– To wspaniale, Hermiono! W końcu i ciebie dopadła miłość, co? – zachichotała Ginewra. 

– Tak, ale… 

– Kim on jest? – spytał Harry, pochylając się bliżej. 

– No i właśnie tutaj zaczyna się mały problem. Nie wiem, czy zaakceptujecie… 

– To twoje życie, jeśli jesteś z nim szczęśliwa, to my razem z tobą – rzekł Ron, co było całkiem do niego niepodobne. 

Rozpromieniła się, gdy reszta ochoczo potwierdziła jego słowa. 

– Severus. Severus Snape. 

– Co takiego?! – syknął wrogo Ronald, zrywając się ze swojego miejsca. – Ten tłustowłosy dupek z lochów?! 

– Ron, nawet nie waż się źle o nim mówić! – odparła rozzłoszczona Granger.

– Jesteś cholernym hipokrytą, Ron. Nie chce mi się wierzyć, że płynie w nas ta sama krew – warknęła Ginny. 

– Chyba mi nie powiesz, że to akceptujesz? – jęknął. 

– Jeszcze nie wiem, co o tym dokładnie sądzę, ale nie zamierzam robić takich dramatycznych przedstawień. 

– Harry? – rzucił z nadzieją. 

– Ja nie mam nic przeciwko. 

Hermiona patrzyła na scenę rozgrywającą się przed nią. Nie wiedziała, jak powinna zareagować, co powiedzieć, co myśleć…

– W takim razie nic tu po mnie. Skoro wolisz zadawać się z tym… tym… nieważne. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – rzekł zimnym głosem, po czym opuścił lokal. 

Granger schowała twarz w dłoniach, bojąc spojrzeć się w oczy pozostałych. Spodziewała się takiej reakcji, ale była bardziej bolesna, niż myślała. 

– Hermiono… – zaczął niepewnie Harry. – To… dosyć szokujące, co nam powiedziałaś. Czy on cię dobrze traktuje? Jesteś z nim szczęśliwa?

– Tak, Harry. Jest wspaniałym człowiekiem. Pamiętam, jak nas traktował, ale nie mogłam nic poradzić na to, że po prostu się w nim zakochałam. Sprawia, że każdego dnia wiem, po co żyję. Dla kogo żyję. Szaleję na jego punkcie. A on dba o mnie jak inny. I chociaż często powtarza, jak bardzo na mnie nie zasługuje… Ja wiem, że tak nie jest. Przykro mi, ale nie chcę wybierać między wami a nim – wyszeptała z nadzieją. 

– Nigdy nie pozwoliłabym, abyś stanęła przed takim wyborem. Snape to Snape. Ale jest też człowiekiem i jak każdy potrzebuje miłości. Jeśli kochacie się nawzajem, nie możemy stanąć wam na przeszkodzie, Hermiono. Będziemy się cieszyć razem z tobą. Przepraszam cię najmocniej za Rona. Jest dosyć… wybuchowy i impulsywny. Często najpierw coś mówi, a dopiero później myśli. Porozmawiamy z nim. I dopilnuję, że przyjdzie cię błagać o wybaczenie – zakończyła, strosząc się. 

W tym momencie bardzo przypominała swoją matkę. Granger uśmiechnęła się z rozczuleniem i mocno ścisnęła dłonie swoich przyjaciół, posyłając im najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widzieli. 

~*~

Severus Snape wędrował od ściany do ściany w salonie i zastanawiał się gorączkowo, jak ma jej o tym powiedzieć. Najbardziej przerażała go wizja jej reakcji. Co sobie o nim pomyśli, gdy jej o tym powie? Uzna go za ostatniego kretyna i wybiegnie z krzykiem? A może powie mu wprost, że jest dupkiem? 

W końcu usłyszał trzaśnięcie drzwiami. Pojawiła się w pomieszczeniu kilka sekund później, patrząc na niego uważnie. 

– Jak przebiegło spotkanie? – zapytał szybko. Zbyt szybko. 

– Ciężko określić. Ronald mocno się zdenerwował i obraził, po czym wybiegł z hukiem. Harry i Ginny przyjęli to spokojnie. Jak na mój gust za bardzo. Nie wiem, co mam o tym myśleć. Ale sprawiali wrażenie, że to akceptują – powiedziała, zapadając się z ulgą w ulubionym fotelu. 

Przerzuciła nogi przez podłokietnik i westchnęła. Marzyła o tym od momentu, gdy tylko wyszła z pubu. 

– Hermiono, jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. 

Otworzyła leniwie oczy i spojrzała na jego wysoką sylwetkę, która nad nią górowała. 

– Co takiego, Severusie? – spytała miękko, chwytając jego dłoń i składając delikatny pocałunek. 

Mężczyzna przyklęknął obok niej i wtulił się w zagłębienie jej szyi. Pachniała domem, miłością i bezpieczeństwem. Dokładnie tak, jak zawsze tego pragnął. 

– Zdajesz sobie sprawę, że dziś minęło dokładnie dziewięć miesięcy od momentu, gdy zdecydowaliśmy się na związek? 

– Oczywiście. Już niedługo będzie rok. 

– Niezupełnie. 

Miał ochotę wymierzyć sobie mentalnego kopniaka, gdy zobaczył zszokowany wyraz jej twarzy. Cholera, to nie tak miało zabrzmieć. 

– Co masz na myśli, mówiąc „niezupełnie”? – warknęła, odpychając go. 

– Nie o to mi chodziło, Hermiono. Chciałem powiedzieć to inaczej. Po prostu… na Merlina… Nie mam pojęcia, jak to powiedzieć. 

– Wyduś to z siebie, bo zaraz wybuchnę, jeśli nie powiesz mi, o co ci chodzi. 

– Dobrze. Chcę rozpocząć coś nowego. 

Uniosła sceptycznie brew i prychnęła. Och, słodka Nimue, była do niego tak podobna. 

– Nowy związek? 

– Cóż… chyba można to tak nazwać – mruknął. 

– Z kim? – syknęła. 

Wyglądała jak wściekła kocica. W tamtej chwili pragnął pocałować jej lekko zaczerwienione od nerwowego przygryzania wargi. Smakować i nigdy nie wypuszczać z ramion. 

– Z tobą, rzecz jasna. Pozwól mi to w końcu wyrzucić. Hermiono Granger, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – zapytał w końcu. 

– Severusie Snape, to jednocześnie najgorsze i najpiękniejsze oświadczyny – zawołała radośnie, rzucając mu się na szyję. Zachwiał się i stracił równowagę, lądując razem z nią na dywanie. – Oczywiście, że zostanę! Ktoś musi dręczyć cię przez resztę twoich dni, ty draniu. 

Wycałowała każdy skrawek jego zaczerwienionej twarzy, chichocząc wesoło. W końcu objął ją mocno ramionami. Leżeli tak przez kilka długich minut, słuchając swoich oddechów i przyspieszonego bicia serca.  

– Bałem się, jak zareagujesz. Jestem kiepski w tych wszystkich romantycznych rzeczach – westchnął. 

– Och, Severusie. Przez chwilę myślałam, że chcesz zakończyć nasz związek. Miałeś taką minę! Nie strasz mnie tak nigdy więcej, bo przysięgam, że wtedy ci tego nie podaruję – powiedziała prowokująco. 

– To groźba czy obietnica? 

– Obietnica. Zacałuję cię na śmierć – szepnęła gorąco. 

– Podoba mi się ta opcja – odparł prosto w jej chętne usta. 

Dłuższy czas później

Biały kruk przysiadł na oparciu czarnej kanapy, wpatrując się uważnie w drzemiącego mężczyznę. W jego ramionach spała skulona mała dziewczynka, którą trzymał blisko siebie. Ptak był przekonany, że czarnowłosy czuwał, aby jej nie stała się żadna krzywda. Otworzył dziób, jakby uśmiechał się z rozczuleniem. Uwielbiał im się przypatrywać w ciszy. 

Po chwili wzbił się nieznacznie w powietrze, przybierając swoją ludzką postać Hermiony Snape. Kobieta podeszła do męża i córeczki, całując obydwoje w czoło. Severus westchnął cicho i otworzył oczy, posyłając jej piękny uśmiech. 

– Wróciłaś? – wyszeptał lekko zachrypniętym głosem. 

– Jak widać – odparła wesoło. – Poczekaj, wezmę Eileen. 

Podniosła delikatnie dziecko i ruszyła w stronę jej pokoju. Mężczyzna podążył za ukochaną żoną. Wpatrywał się z nostalgią, kiedy ostrożnie układała ją w łóżku. Wspominał ich wspaniały ślub, Weasley’a, błagającego o wybaczenie, dzień, gdy dowiedzieli się o ciąży, narodziny, wiele nieprzespanych nocy… Wiedział, że nie oddałby tego za nic w świecie. 

Miarą miłości jest miłość bez miary.  –  św. Franciszek Salezy